وقتی به بهانه جشن، رقص در دانشگاه عادی می‌شود!/  شوخی‌های ناشایست مجری صدا و سیما!

به گزارش خبرنگار خبرگزاری دانشجو از زنجان، دانشگاه زنجان باز هم پر حاشیه شد. این مهمترین عنوانی است که بایستی برای رفتارهای خارج از عرف صورت گرفته در برنامه امروز دانشگاه زنجان برگزید.

امروز و به مناسبت جشن آغاز امامت امام زمان (عج) جشنی در دانشگاه زنجان و با عنوان جشن ربیع برگزار گردید. در این مراسم که تعداد حاضرین در سالن چیزی در حدود دو برابر تعداد صندلی های موجود در آمفی تئاتر غدیر دانشگاه زنجان بود، پیمان طالبی مجری شبکه سه به اجرای برنامه پرداخت و گروه آوای دستان نیز برنامه های خود را اجرا کردند.

این مراسم همان گونه که پیش بینی می شد دارای حواشی فراوان مهم تر از متنی بود که کام بسیاری از دانشجویان را تلخ کرد.

رقص و ساز و آواز، عضو لاینفک برنامه امروز بود که در تقریبا در تمامی آیتم ها وجود داشت و گویا امروزه همایش هایی با استفاده از سازهای بسیار موزون و رقص آور تبدیل به امری مرسوم و عادی گردیده است.

اما نکته قابل ذکر ویژه برنامه جشن ربیع دانشگاه زنجان، شیوه اجرای مجری برنامه و تلاش وی جهت خنداندن به هر قیمت ممکن و با استفاده از تمامی ابزارهای اخلاقی و غیر اخلاقی بود.

استفاده از الفاظ دوپهلو و ایهام دار که ذهن شنوندگان را مستقیما به سمت مسائل جنسی سوق می داد، تقریبا در اکثر جملات مجری برنامه مشاهده گردید و این امر چنان برای وی عادی بود که تذکرات پی در پی مسئولان برنامه که به گفته خود جناب مجری، هشدار ها و چشم غره هایی برای نزدن این قبیل حرف ها بود نیز کوچکترین تاثیری در تغییر رفتار این مجری جوان و مطرح صدا و سیما نداشت.

در جمع حدودا 1500 نفری در آمفی تئاتر 800 نفری غدیر دانشگاه زنجان که عملا جایی برای سوزن انداختن نیز مشاهده نمی شد، نوع صحبت های مجری و استفاده مکرر از موسیقی های مهیج و شادی که فقط در مراسمات عروسی نمونه آن مشاهده می گردد، عاملی بود تا برخی دانشجویان از خود بیخود شده و ایستاده به حرکات موزون بپردازند.

البته در خلال برنامه سعی شد تا با پخش کلیپ هایی از صحبت های سخنرانان کشوری، پیرامون حضرت صاحب الزمان(عج) فضا را کمی بهبود داد، اما مسلما خود برگزار کنندگان نیز می دانند که وقتی در برنامه ای فضای سراسر موزون حاکم شد، این گونه کلیپ ها فقط در حد مسکن های چند ثانیه ای عمل می کند و تاثیری حتی اندک نیز بر رفتار های صورت گرفته در سالن ندارد.

در این برنامه که دانشجو با تکیه بر ذهنیت قبلی خود از جشن های گذشته پای بر محیط آمفی تئاتر نهاده بود، می شود اذعان کرد که کوچکترین آواز ها و نغمه ها نیز، نتیجه مشابه دارد. زیرا جمعی از دانشجویان فقط برای تخلیه هیجانات خود آمده اند و مترصد کوچکترین فرصت برای شنیدن یک موسیقی هستند که استخوان هایشان را به لرزه بیندازند.

ولی شیوه اجرای برنامه و سین چیده شده که سراسر حاوی آهنگ های شاد و مهیج بود، راه را برای خودنمایی! این دسته از دانشجویان باز گذاشته بود.

هر چه به پایان برنامه نزدیکتر می شدیم شکستن قبح ها، عادی تر می شد تا جایی که وقتی مجری از چند نفر برای اجرای مسابقه خود دعوت کرد، دو نفر از مدعوین گویی خود را در لس آنجلس تصور می کردند.

مسابقه بدین نحو بود که یک ترانه ای پخش می شد و شرکت کنندگان نیز می بایست با لب خوانی و انجام حرکات یک خواننده، مورد ارزیابی تماشاگران قرار می گرفتند. اگر بگذریم از نوع موسیقی های انتخابی که محرک رفتار خارج از عرف بود، جو سالن به اندازه ای منفی و رقص آور گردیده بود که دو نفر از شرکت کنندگان به جز رقصیدن به چیز دیگری فکر نمی کردند و این مساله تاجایی ادامه یافت که مجری با الفاظی مثل نرقص و اگر برقصی پایین میری، سعی در کنترل آنها داشت.

در انتهای برنامه اتفاقی افتاد که عملا تیر خلاصی بر هر چه کلیپ مذهبی و صلوات داخل برنامه بود زده شد.

گروه آوای دستان که بایستی اذعان کرد با وجود ناشنوا بودن شان، بسیار هنرمندانه سرود های مختلف را با زبان اشاره اجرا می کردند، در آخرین اجرای خود به انجام رقص های محلی مناطق مختلف کشور پرداختند.

اما نکته قابل توجه اینجاست که مجری برنامه قبل از شروع این قسمت، اعلام کرد که مجوز رقص این گروه صادر شده است.

تصور کنید دانشجویانی که تعدادشان سالن را به حد انفجار رسانده و در حالت عادی خود را در جشن عروسی تصور می کنند. این کلام مجری باعث شد تا دیگر آن دسته از کسانی که خود را مقید می دانستند نیز از گروه مجری برنامه الگو بگیرند و رقص و رقص و رقص و قس علی هذا... حال بایستی از مسئولان دانشگاه سوال کرد که چه پاسخی به ادعای مجری برنامه دارند؟

اگر واقعا مجوز رقاصی توسط مسئولان دانشگاه صادر شده باشد که شواهد امر نیز بر همین مساله تاکید دارد زیرا بعید به نظر می رسد گروه آوای دستان بدون هماهنگی با مسئولان دانشگاه برنامه ای اجرا کند، دیگر نباید کسی خرده ای به دانشجویان بگیرد و فقط بایستی گفت وای به روزی که بگندند نمک...

اما اگر این چنین مجوزی صادر نشده باشد اولا بایستی مجری را مخاطب قرار داد که چرا بی اطلاع، حرف از صدور مجوز رقص می زنی و با آبروی دانشگاه بازی می کنی؟

ثانیا بایستی از مسئولان گروه آوای دستان پرسید که چرا بدون اطلاع مسئولان دانشگاه، آشکارا به رقاصی پرداخته اید.

آنچه مسلم است این است که جشن های این چنینی که حضور فراوان دانشجویان را در پی دارد، همواره دارای حواشی فراوان بوده که کمبود جا در سالن جزو کوچکترین هاست.

این که چه اصراری به برگزاری جشن های مختلط هست را بایستی مسئولان دانشگاه پاسخ گویند ولی این مسئولان باید بدانند که برگزاری دو جشن مجزا برای پسران و دختران، هم مشکل کمبود فضا را حل می کند و هم اگر رفتار خارج از عرفی صورت گرفت، لااقل به بی حیایی نسبت به جنس مخالف نمی انجامد.